Back to Belanda!!!

Lieve allemaal,

Ja ja…m’n drie maanden in Indonesië zitten er alweer bijna op! Nog heel even en dan ben ik weer thuis in het koude, maar fijne Nederland (geloof me na drie maanden in een semi-ontwikkelingsland verlang je wel weer naar een beetje kou – en dan bedoel ik niet een airco die op 3 graden staat –, lekker NL eten, zoals een boterham met kaas of bakje yoghurt met crusli, geen moskee waar je 5 uur ’s nachts van wakker wordt en natuurlijk naar het zien van iedereen)! Maar ik ga natuurlijk ook heel wat missen! Zo is het wel heel relaxed dat het hier altijd warm is….het is hier warm, heel warm of bloedwarm, is een zwembad in de ‘tuin’ echt super, de vriendelijke mensen op straat die je gedag zeggen of naar je lachen (dat is in NL wel anders als je ’s ochtends de trein in stapt ;-)), al onze Indonesische vrienden (die je al heel snel maakt in Indonesie) en die ons overstromen met aardige sms’jes en natuurlijk de groep waar ik 3 maanden 12 uur per dag mee ben opgetrokken. Wat een geluk dat we het zo goed met z’n 5en (6en met Andreas erbij) konden vinden….terwijl we allemaal zo verschillend zijn!!!!

Ik zal nog even iets vertellen over onze avonturen van de afgelopen twee weken. Want avonturen, dat waren het wel! Na onze terugkomst van Bali (maandag 17 maart) volgde al snel een lang weekend vrij. Het archief had op donderdag en vrijdag haar deuren gesloten, omdat het eerst een islamitische feestdag was en de dag daarna Goede Vrijdag. Na lang twijfelen (net terug van 10 dagen prachtig Bali en Gili’s) besloten we nog even naar de kust te gaan, maar dan in het Zuidwesten van Java, naar de plaats Pelabuhan Ratu. David, een van onze Indonesische vrienden, zou een auto huren en met ons mee gaan. We hadden ook de optie om een auto met chauffeur te huren, maar dat vonden we wel heel decadent!!! Uiteindelijk lukte het ons niet om een auto te huren (heel Jakarta was ons al voor en waren vanwege het lange weekend de stad uit gevlucht) en door allemaal omstandigheden kon David ook niet mee! “Dan maar met de bus, dat moet ons wel lukken!”

Het begon al op het busstation in Jakarta, waar allemaal mannetjes als vliegen op ons afkwamen. “Hello mister, where are you going?” Wij ondertussen maar doen alsof we Oost-Indisch doof waren en gingen op zoek naar de bus die naar Bogor zou vertrekken en een verkoopbalie met buskaartjes (met om ons heen allemaal mannetjes die ons maar al te graag in een bus naar Bandung of Banten wilden hebben). Uiteindelijk vonden we de bus die naar Bogor ging en begrepen we dat we de kaartjes gewoon in de bus moesten kopen. Dus wij met ons hele hebben en houwen de bus in (waar verder alleen maar Indonesiërs in zaten) en zochten een mooi plaatsje. En toen maar wachten tot de bus zou vertrekken…nou dat was pas toen hij helemaal (en dan bedoel ik ook echt helemaal) vol was! Tot onze verbazing stapten er onderweg ook nog allemaal mensen in (“Hoe kunnen die er nog bij?”). In Bogor stapten we op een tweede bus, waar we 5 uur in zouden zitten (zonder w.c. en airco)! Hier begon de bus redelijk leeg te rijden, maar al gauw werd het steeds voller! Niet alleen doordat er onderweg mensen instapten, maar ook verkopers (om de paar minuten stapten wel weer nieuwe verkopers in en uit…vaak verkochten ze hetzelfde soort eten). Het toppunt van de reis was toen we een heuvel op wilden rijden, maar de bus toch iets te zwaar (lees ‘vol’) bleek te zijn. Allemaal Indonesische vrouwen renden vervolgens hysterisch de bus uit (en sleurden hun kids achter hun aan)! Dus wij ook maar de bus uit, zodat een lege bus de heuvel op kon rijden. Bovenaan stapten iedereen de bus weer in en konden we gelukkig nog zitten (anders moesten we 3 uur staan!).

Eenmaal aangekomen op onze bestemming besloten we om naar een surfersdorpje vlakbij Pelabuhan Ratu te gaan. In het dorpje bleek dat alle hotels vol waren en kwamen we in een primitief hotelletje (met deels een beschimmeld plafond, lakens ‘Indonesië size’ – dus veel te klein voor ons – en een voordeur die niet dicht kon – maar waar ze even snel een hangslotje voor ons op hadden gezet). De tweede nacht sliepen we in een beter (en veel duurder) hotel, waar we omgeven waren door surfdudes en –chicks! Voor onze terugreis naar Jakarta besloten we toch maar een auto met chauffeur te huren en dus niet opnieuw de lange busreis te maken! Binnen 4 uur (mede door de flinke vaart die hij maakte en z’n gevaarlijke inhaalmanouvres) zette de chauffeur ons af voor ons hotel af!

Na een weekje bijkomen in het archief (van ons avontuurlijke weekendje weg) begaven we ons met z’n 5en naar Yogyakarta. Yogya is de stad waar we in januari onze reis naar Indonesië begonnen en hier wilden we onze reis dan ook afsluiten. Het was daar erg fijn (nog even een aantal leuke souvenirs gekocht + typische Indonesische markten bezocht + ons in een betjak – fietstaxi , typisch Indonesisch vervoersmiddel – door Yogya laten rondrijden). Ook namen we afscheid van onze Indonesische vrienden uit Yogya. Opvallend was dat hun Engels verbeterd was (en zelfs hun NL…aangezien ze dat op de univ. leren), waardoor we zowaar gesprekjes konden voeren!

Voor mij is een einde gekomen aan m’n reis naar/in Indonesië. Ik kan het iedereen aanraden om hier een keer naar toe op vakantie te gaan! Het is zo’n mooi land en zo veelzijdig (het land bestaat uit 1000en eilanden en zo’n 1000 verschillende etnische en culturele groepen)! Hier nog even een aantal tips voor de toekomstige Indonesiëreizigers:
- In Indonesië zijn ze niet gewend om blanken (bulai’s) te zien en op veel plekken (zelfs in Jakarta) zijn ze verbaasd om je te zien, gaan ze je even uitgebreid staan bekijken, vinden ze het leuk om iets tegen je te zeggen/naar je te glimlachen, willen ze met je op de foto (+ hun hele gezin) en soms zelfs willen ze je even aanraken! Probeer het als iets vriendelijks te zien!!! Glimlach en begroet ze terug!
- Bereid je voor op de w.c.’s in Indonesië: geen w.c.-papier en vaak staan-w.c.’s. Je ziet zelfs op zit-w.c.’s nog weleens de voetafdrukken staan van iemand die gehurkt op een zit-w.c. is gaan zitten. Veel vrouwen gebruiken hier geen w.c.-papier, maar wassen zich met water uit een spuit, die naast de w.c. hangt,of bakje water dat in een volle emmer ligt. We zijn er niet achter gekomen hoe vrouwen dat precies doen, want ze komen wel altijd helemaal droog de w.c. uit lopen (zonder tas bij zich waar een handdoekje in zou kunnen zitten)!
- Het is hier eigenlijk altijd warm in Indonesië, maar binnen in gebouwen kan het nog weleens ijskoud zijn! Kou (dus airco) is hier een teken van rijkdom! In winkelcentra, dure restaurants, bioskopen, enz. is het dus vaak onwijs koud! Neem dus altijd een vestje/sjaaltje mee in je tas!
- Het verkeer is een ramp! Mede door de grote kuilen in de wegen (in Jakarta is het nog wel het ergst), maar ook omdat niemand zich aan de regels houdt en 1000den scooters overal tussendoor proberen te rijden. Voorrang heb je niet in Indonesië, voorrang neem je! Als je dus wilt oversteken als voetganger, dan steek je gewoon je hand uit (maak je een stopteken) en ga je lopen.
- In NL houden we ervan om een kleurtje te hebben. Dan zie je er vaak net even wat beter uit! In Indonesië zijn ze niet trots op hun mooi gebruine huid, maar smeren ze er whitening cream op om blanker te lijken. Wat een omgekeerde wereld toch!
- In Indonesië gebruiken ze geen messen! Als je in een restaurant gaat eten/of bij mensen thuis eet, krijg je een vork en een lepel. Vooral bij vlees is dat nog weleens onhandig! Thuis in NL eerst nog even oefenen ;-)! Het liefst eten de Indonesiërs echter gewoon met hun handen! Dat kan ook gemakkelijk, omdat de rijst hier meer plakt! Kijk dus niet vreemd op als je, naast je in een restaurant, mensen met hun handen ziet eten.
- Kijk niet vreemd op als je aan iemand in Indonesië de weg vraagt en achteraf blijkt dat diegene je de verkeerde kant heeft opgestuurd. Hier vinden ze het nl. onbeleefd om nee te zeggen of als ze tegen je moeten zeggen dat ze het niet weten. Ze sturen ze liever de verkeerde kant op (verzinnen gewoon een route die je moet lopen), dan dat ze je teleurstellen!
- Sta niet raar te kijken van wat ze hier allemaal per scooter vervoeren. Kippen, dozen, buizen, afval en hele familie’s. Geregeld zie je 4 of 5 mensen op een scooter. Ook heb ik weleens een vrouw achterop een scooter gezien die haar baby borstvoeding gaf!

Maar…voor mij is het mooi geweest…ik moet er een eind aan breien...zowel aan dit verhaal als aan mijn reis naar Indonesië. Het archiefwerk is afgerond, het afscheid nemen van mensen is gebeurd en m’n koffer + 2 stuks handbagage zijn ingepakt! Nu, terug naar Nederland, terug naar Leiden! Tot snel allemaal!

Kus Han

P.s. ik zet ook nog even een paar foto’s van ‘typisch Indonesië’ bij dit verhaal!